Monthly Archives: Şubat 2012

Hepimizin sevgi konusunda sorunu var. Ailemizi sevmede, dostumuzu sevmede, sevdiğimizi sevmede, eşimizi sevmede sorun yaşıyoruz. Dünyanın varoluşunda beri sevgi konusundaki sorunlar çığ gibi büyüyüp her daim insanoğlunun karşısına dikiliyor.

Peki neden sevmeyi beceremiyoruz. Bize hiçbir külfeti olmadığı halde neden tam layığıyla sevemiyor, sevdiklerimizle birlikte olamıyor ve ömrümüz boyunca sevgimizi koruyamıyoruz.

Gelin önce Mevlana’dan kısa bir öykü okuyalım birlikte:

“Bahçıvan, bir sabah bağında güzel bir gül açtığını gördü. Baktı, seyretti, hoşlandı, gönlü ısındı ve onu, sanki âşık olmuşçasına koruyordu. Gözünden kıskanıyor, esen yelden sakınıyordu.
Bir sabah ne görsün! Bülbülün biri gülün dalına konmuş, yapraklarını bir bir koparıyor, zedeleyip yaralıyor. Önce bülbülü kovaladı.
Ama gülü boynunu bükmüş, mahzunlaşmıştı. Ertesi sabah gül ile bülbül arasında aynı hadisenin yaşandığındı, gülün daha kötü hırpalandığını gördü.
Bu sefer bülbüle kast etmek istedi. Ama bülbül uçup gitmişti. Bahçıvan güle bakıp bakıp ağladı. Üçüncü gün bülbül yine gelecekti. Ona bir tuzak kurdu, bülbülü yakaladı. Ne çare bülbül tuzağa düşesiye kadar gülün bütün yapraklarını yok etmişti, sevgiliye kıymıştı. Üstelik de girdiği kafesten bahçıvana şöyle diyordu:
-A insafsız adam! Sana ne yaptım ki beni kafese kapattın? Eğer sesimi beğenmediğin için beni hapsettiysen ben zaten senin bağının bülbülü değil miyim? Eğer başka bir suç işlediysem bunu bilmek elbette benim hakkımdır, söyle, neden bu kafesi bana reva gördün?
Bahçıvan olup biteni anlattı, gülünü kopardığı için kendisini cezalandırdığını söyledi. Bu sefer bülbül sesini daha da yükseltti:
-Yani şimdi sen, yalnızca bir iki gün içinde solacak bir gülü telef ettim diye mi bunu bana reva gördün? Bunun için mi beni kafese kapattın? Bu seninki adalet midir?
Bağcı merhamete geldi, bülbülü bıraktı. Özgürlüğüne kavuşan bülbül bahçıvana şöyle dedi:
-Ey iyi kalpli aşık, mademki sen bana hürriyetimi verdin, ben de sana hazine vereyim. Bahçenin falanca yerini kaz.
Bahçıvan orada bir küp altın buldu. Sevindi, yeni gül bahçeleri yapmaya ahd etti. Bu arada bülbülü affetti, her seher şakıyışlarını lezzetle dinlemeye başladı. Ve bir sabah merakını yenemeyip ona sordu:
-Bahçemdeki hazineyi toprak altındayken biliyorsun da gül dalının yanına kurduğum kapanı gözünün önündeyken nasıl bilmedin?
-“Senin kapanın kaza ve kaderin gereğiydi.” diye başladı söze bülbül. “Kadere karşı hikmet gözü kapanır. Kişi ne kadar açıkgöz olursa olsun kazaya karşı kördür.”

Herkes bu öyküden farklı bir anlam çıkarabilir. Benim payıma düşen şu oldu. Sevmek insana yaratıcının bir hediyesidir. Dünyada gönderilme gayemiz ‘iyilik üzere yaşamak’ ise, sevmekte bu yaşama biçiminin insanoğluna hediyesidir. Sevmek konusunda sorun yaşıyorsa öncelikli olarak özümüzdeki iyi ve kalbi yaşama duygularımızı kontrol etmemiz gerekmektedir.

Kişisel hırslarımız, ihtiraslarımız, dünya malına karşı olan doymak bilmek iştahımız sevgiyle aramızda Çin seddi gibi durmaktadır. Hepimiz bir düşünelim, ev araba almak ya da tatile gitmek ya da kişisel ihtiyaçlarımızı temin etmek için gösterdiğimiz çabanın ne kadarını iyilik yapmak için kullanıyoruz.

Eğer vermezsek alamayız, kalbinden vermeyen kalbine bir şey alamaz.

Sevdiğim bir düşünürün bir sözü var, ‘Gönlünüzü verirseniz daha güzel bir gönül kazanırsınız.’ Sevmenin şifresi bence bu. Önce gönüller kazanacağız, gönüller fethedeceğiz. Ağlayan çocukların gözyaşlarını silmeden, üşüyenleri ısıtmadan, açları doyurmadan nasıl kendi açlığımızı doyurabiliriz, nasıl kendi yüreğimizi ısıtabiliriz nasıl kendi gözyaşlarımızı silebiliriz.

Sevmenin bir döngü olduğuna inanıyorum. Her mutluluk, her gülümseme her teşekkür bir ‘sevgi’ olarak bize geri döner. Sevmek bir koyup bin kazanılan piyango gibidir. Bir kere mutluluk verdiniz mi binlerce kere mutluluk alırsınız sevdiklerinizden. Bir kere yardım ettiniz mi binlerce kere yardım görürsünüz sevdiklerinizden.

Sevmeyi becerebilmemizin yolu kalbimizle yaşamayı öğrenmekten geçiyor.

Kalbin naifliği, kalbin misafirperverliği, kalbin hamiyetperverliği bize nasıl sevmemiz gerektiği konusunda her zaman rehber olmaya hazır. Yeter ki biz ona yeteri kadar şans verelim.

Gönülden yaşarsak başka gönüllerde saklı hazineleri biliriz, keşfederiz, onlarla sevgi dolu yaşarız. Yoksa önümüzdeki ‘yaşam meşgalelerinden oluşmuş kafesler’in birinden birine kısılmakla bir ömür tüketiriz sevgili dostlar.

Seçim bizim.

Ben kalbin yolunu seçelim derim.

Adem Özbay

Tuanna Çinçin’in, Ekmel Ali OKUR’la “ Aşk, sevgi ve sevişme” üzerine, adeta çisil çisil yağan bir yağmur gibi şiirsel bir söyleşi…

Mutlaka okunmalı!

www.gencgelisim.com

Çiçeğin çiçek olma insanın insan olma sorumluluğu vardır.

Yaşamak sorumluluğumuz var.

Pes etmeden, pes ettirmeden. Tüm gel gitlerini bilerek ve hiç bıkmadan en büyük denizlerini aşma isteğimize sarılarak yaşamak sorumluluğumuz var.

Sevmek sorumluluğumuz var.

Ailemizi, eşimizi, sevgilimizi, çocuğumuzu, evreni, gökyüzünü, ağaçları, çiçekleri, kuşları… Bu kocaman gezegenimizin her bir zerresini sevmek sorumluluğumuz var.

Gülmek sorumluluğumuz var.

Gülümsetmek sorumluluğumuz var.

Hayal kurmak sorumluluğumuz var.

Hayallerime sahip çıkma sorumluluğumuz var.

Yaşamanın bir sorumluluklar bütünü olduğunu anladığımızda insan olma sorumluluğuna ulaşmışız demektir.

İnsan olmak bir sorumluluktur.

Çiçek gibi yaşama sorumluluğu.

7. Şubat 2012

New York

-arka kapak yazısı-
Bazen kendim gibi insanlar aradığım hissine kapılıyorum. Saçma sapan bir Türk filminde birden gözyaşları akan bir erkek mesela. Bazen saatlerce yataktan kalkamadan güzel bir rüya görmeye çalışan bir adam. Bir çocuk gibi hayaller kurmanın güzelliğini bilen birileri. Belki de varsınız, sokaklarda birbirimize değerek yürüyoruz, aynı lokantada yemek yiyoruz, aynı mağazadan alışveriş yapıyoruz. Ama bir o kadar da yabancıyız birbirimize, bir o kadar ayrıyız birlikte olabilmekten. Sevmek de böyle değil mi. Aynı olabilme savaşı. İki farklı insanın ruhlarını ve bedenlerini tek yapabilmek kavgası… Aşk bir savaş bence, galip gelmenin mağlup olmaktan geçtiği bir savaş. Sevebilmeye çalışmamız kendi aynımızı bulma derdimiz. Sanki yüzümüzde ancak sevince çıkan maskelerimiz var. Her sevmemizde bir maskeyi kaldırıyoruz karşımızdakinden. Altında kendi yüzümüzün olmasını umarak. Bir süre sonra o maskenin bizim yüzümüzü kapatmadığını görüyoruz, aşk bitiyor, çünkü yeni bir maskenin peşine düşmemiz gerektiğini biliyoruz. Ben bunu sende öğrendim, maskelerin altına bakmamız gerektiğini sen öğrettin bana. Tabi ki sonundaki büyük hayal kırıklığını da sende yaşadım. Sen de benim maskemin altındakini merak etmiştin, bunu kendine itiraf etmek zor olsa da ben sensiz geçen nice günlerden sonra bunu artık delikanlı gibi söyleyebiliyorum kendime.

1: haybeden aşık işin edebiyatını yapar, harbiden aşık ebediyetin hesabını.
2: haybeden aşık 90x60x90 arar, harbiden aşık gönül terazisiyle ölçer biçer tartar.
3: haybeden aşık karşısındakini ten’ine koşar, harbiden aşık gelecek nesillerin gen’iyle çoşar.
4: haybeden aşık deniz kenarında el tutar, harbiden aşık ömrünün sonuna kadar elini taşın altına koyar.
5: haybeden aşık heybesinin hesabına yapar, harbiden aşık soğan ekmekle doyar.
6: haybeden aşık her gelen güzele kapıyı açar, harbiden aşık dünyada tek kişi sevdiği varmış gibi yaşar.
7: haybeden aşık harabeye döndürür sevdiğinin gönlünü, harbiden aşık cennet eder bir göz odada bile olsa sevdiğinin gönlünü.

haybeden yaşadığımız şu dünyada, harbiden aşklar dileyerek.

Adem Özbay