Senin adın yok benim için.
Ben neyi görsem senin adın o oluyor.
Mesela sen bazen sardunya oluyorsun, eski bir evin penceresinden sarkan.
Ya da bir incir kuşu seher vakti kanat çırpmaya başlayan.
Hem sen bazen de bir çocuk gülüşüsün, gülümseyen çocukların yanaklarına konan.
Bazen seni bir buluta benzetiyorum, ejderha mı desem, kılıç sallayan bir asker mi.
Adın yok işte senin.
Gözyaşısın, hasret gelip boynuma çöreklendiğinde.
En çok da sen aynasın.
Kendimi sende bulduğum, her kayboluşumda.
*
adem özbay
22 Mart 2013