Bana sorarsak ikisi de değiliz. Lakin uyuşuk ve uyuşturulmuş olduğumuz kesin. Beynini kullanmayan, atalarından gelen her bilgiye amenna diyen bir toplum olduk. Araştırmıyor, kuşku duymuyor ve şüphelenmiyoruz. İnançlarımız darmadağın. Hayat anlayışımız yok. Yaşama gayemiz sadece yeme içme üzerine kurulu. Ve farkında olmadan hayatı kaybediyoruz. Devamını Oku
Tam da Cahit Zarifoğlu‘nun 7 güzel adamından artık baki dünyaya göç etmiş dört tanesi üzerine bir yazı yazarken sevgili Mustafa K. Topoloğlu‘nun bir yazına denk geldim Milli Gazete’de. ” Hayat; Onu kısaltmanın haksızlık olduğunu anlatacak kadar öğretici.” diyordu yazıda. Altına imzamı attığım bu yazıyı zevkle paylaşıyorum. Devamını Oku
Yıllar önce Akit’in kültür sanat yönetmenliği yapan güzel insan Vahdettin Yiğitcan vermişti ilk bu metni bana. O da bir kitabın arasında rastlamış ve çok beğenmişti. Hatta uzun uzun okuyup üzerinde de konuşmuştuk. Ben de Hayat Bilgisi adındaki kitabıma almıştım. Artık İnternet yaygınlaştı, herkes paylaşır oldu. İyiki de böyle oldu. Çok uzun süreler görmediğim Vahdettin abiyi hatırlattı bu metin öncelikle bana. Sonra insan olmanın erdemini. Devamını Oku
Çok zengin ama cimri bir adam, bir bilgenin yanına gidip nasihat almak istedi. Bilge onu pencereye götürüp sordu:
“Pencereye baktığında ne görüyorsun?” Devamını Oku
Hiç işlerimiz bitmiyor değil mi. Oradan oraya koşuşturmaktan hayatın ne olduğunu anlamaya fırsat bulamıyoruz bile. Dünyanın bütün güzelliklerini hissedebilmek için düşünmeye, sakinleşmeye, idrak etmeye, farkında olmaya zamanımız yok. Peki nereye kadar? Ne zaman bir durup kalbimize bakacağız? Ne zaman insan olduğumuzu hatırlayacağız? Devamını Oku
