dağ başında oturmuş münzevi bir dervişten dinledim ben aşkı
çiçekli kalbinden bir uçurtma yapıp göğün evine
ürkek ve tedirgin kelimelerle
incitmememek için kuşları ve şarkıları
ey adem ölmeye doğarız biz
seversen yaşarsın yoksa doğmuş da sayılmazsın
dedi ve sustu içimin atlaslarında kaybolan dağ ceylanı
bir buhuru Meryem penceremin önünde açmaya yüz tutmuş
ellerim titredi tutmak isterken nefesimi
ipil ipil bir yağmur yağıyordu bir şiirin orta yerinde
gözlerimi kaçırdım ıslanmamak için yârimin hasretinden
dağ başında oturmuş münzevi bir dervişten dinledim ben aşkı
çiçekli kalbinden bir uçurtma yapıp göğün evine.
adem özbay