Çocukluğumun Çaycuma Tren İstasyonu civarında geçti.
Tren raylarında alıp başını giden her tren bana hikayeler anlatıp dururdu.
Kimisi de eğlenceli şarkılar söylerdi. Çünkü içinde İstasyon semtinin eğlenceli romanları olurdu.
Hayatım o romanlardan edebiyatın romanlarına evrildi ve ben uzun bir süre istasyonumu kaybettim.
İnsanoğlunun vahşiliği beni çok hırpaladı.
Yazdıklarımın sadece kitap sayfalarında kalması ümidimi hep kırdı.
İçimdeki dünyayı dışardaki dünya ile bir türlü barıştıramadım.
Hayatla anlaşamadık anlayacağınız.
Ama kendime yeni yollar aramak gibi bir temel prensip belirledim.
Hiç durmadım. Dünyanın dört bir yanında aradım.
Buldum mu?
Belki.
Ama içimdeki dünyayı hep güzel tutmayı becerebildim sanırım.
Ondaki ki ne kadar dibe insem de iyi şeyler gelip buluyor beni.
İyi ki varsın kalbim.
Devam et…
#AdemÖzbay
Bir önceki yazımız olan Enis Batur'dan "Şairaneden Şiirsele" Eleştirisi başlıklı makalemizde eleştiri örneği, Enis Batur ve Enis Batur Murat Belge hakkında bilgiler verilmektedir.
Teşekkürler, başarılar dileriz. 1 0